Her Erkeğin Kalbini Kıran Bir Kadın Vardır

Özge Özpirinçci’yi “Veda” filminde Fikriye Hanım olarak gördüğümde nasıl da kafamda yarattığım Fikriye’ye benzediğini görüp hayretler içinde kalmıştım. Cuk oturmuştu. Duru bir güzellik, asalet ve kırılganlık. Tanışınca bunlardan fazlası olduğunu da anlıyorsunuz. Çok akıllı, çok düzgün, zeki, bilgili, duyarlı, çok komik ve eğlenceli... Yani arkadaşınız olsa, tadından yenmez! “Kavak Yelleri”, “Melekler Korusun”, “Ağır Roman”, “Deli Saraylı”, “Al Yazmalım”, “Tatar Ramazan” ve “Aramızda Kalsın”da televizyonda seyrettik. “Veda”, “Anadolu Kartalları” ve “Kayıp”la beyazperdeydi. Bu ay ise Uygar Şirin’in aynı isimli kitabından Tunç Şahin’in yönettiği “Karışık Kaset”le sinemaseverlerin karşısında olacak. Onun da karşısında Sarp Apak, Bülent Emin Yarar ve Sevinç Erbulak var.

 

 

Aynen öyle. Uygar Şirin’in “Karışık Kaset” kitabı yumuşak, bir latte içmişin gibi insanın içini ısıtan ve damakta tat bırakan bir Kitap. Film de öyle oldu. Bazı filmler insanın suratına Tokat atar ya da yüreğini burkar ya, bu öyle değil. Birkaç sahne var, seyirci bana kızacak. Yani “Ah be kızım nasıl yaptın bunu” diyecekler ama ilerleyen sahnelerde anlayacaklar. Ama İrem göründüğü kadar da melek değil.

 

 

Değil de bu filmde İrem ilişkinin erkeği, Ulaş ilişkinin kadını.

 

 

Çekilemediği için bu ilişki 20 yıla yayılıyor. İrem’in istediği Ulaş’ın “tut kolumdan çek götür beni” yapması ama... Yapmayınca da boğuluyor, bunalıyor. Günümüze de aynısı yok mu? Boşanmaların bu kadar artması, iyi eğitimli, kendini yetiştirmiş, birçok konuda bilgisi olan kadınların evlenecek erkek bulamaması bundan hep.

 

 

 

 

Ben Harry Potter hayranıyım, İngilizce kitabı çıktığı gün, finallere bile girmeyerek okudum. Hep aklımda kitaptaki gibi olmayacak vardı. Üçüncü film “Harry Potter: Azkaban Tutsağı” benim favorimdir. Onu izleyip çıktığımda çok bozulmuştum, eleştirecek bir şey bulamadım diye. Tunç Şahin yönetmenliğe soyunduğunda herhalde bunu düşünmüştür. Çünkü kitabı okuyan herkesin farklı bir algısı oluyor.

Hatta aynı kitabı iki senelik aralıklarla okuyun, gene farklı şeyler hisseder ve anlarsınız. 

 

 

86 doğumluyum. Dolayısıyla ben 90’larda 4-14 yaş aralığındaydım. Aslında müzik, film tarzı şeyleri hep abimden aldım. Çünkü abim 79 doğumlu ve müzikle sinemaya çok ilgiliydi. Abim bunları kendine doldururdu bir süzgeç gibi, ben de o süzgeçten akanları emerdim. Çünkü ben bildiğiniz sokak çocuğuydum.

 

 

Evet, galiba benden sonraki nesille sokakta oynama da bitti. Abimin karışık kasetleri vardı. En önemlileri Sezen Aksu miksler, sonra Madonna ve Michael Jackson’lı karışık kasetler. Ayrıca babamın da çok karışık kaseti vardı: Slow miks, hareketli miks, pazar sabahı miks gibi. Pazar sabahı dokuzda babam, Queen’in “Bohemian Rhapsody”sini sonuna kadar açar, bas bas bağırarak söylerdi. Ama benim kaset dendiği zaman müzikten çok sinema kaseti olan VHS’ler gelir aklıma çünkü abim ve babam sinema manyağıydı. Evimizde yaklaşık 450-500 VHS kaset vardı, babam yurt dışına gidip geldiğinde hep getirirdi. Her geldiğinde o getirdiği VHS’ler numaralandırılır, kayıt edilirdi.

 

 

Evet, annemin bir arkadaşı geldi diyelim, birini ödünç alacak, hemen not alınır: Serap geldi, 452 ve 78’i aldı gibi. Annem kütüphane müdürü gibiydi. bugün de hepsi saklanıyor. Ben müzik olarak daha çok CD dönemine yetiştim. Çünkü 14 yaşından sonra adamakıllı müzik dinlemeye başladım. Filmde de 20 yıl gibi bir zaman dilimine yayılıyor. 20 yılda kasetten CD’ye, CD’den USB’ye geçtiğini görüyoruz.

 

 

 

Hayır. Çünkü ben çok kötü şarkı söylerim. Sonuçta bu bir film ve insanlara eziyet etmeye hiç gerek yok. İlk senaryoyu okuduğumda da İrem şarkı söylemiyordu. Öyle örülmüştü hikaye. Burada İrem’le ilgili olarak kullandığımız şey, İrem’in ne kadar başına buyruk, ne istersem yaparım halleri. ‘90’lar için çok fazla bir kız.

 

 

Evet, çok doğru. Sen 25 yaşına kadar ananı babanı eleştir, anne böyle yapma, baba beni rezil etme de, sonra bir bakıyorsun aynı şeyleri yapıyorsun! Abim 17 senedir Amerika’da, ben oraya gidince annemle kalıyorum gibi hissediyorum. Sonra eve gidiyorum, bir şey yapıyorum dönüp kendime “ha şimdi çok annem oldum” diyorum. Ama ben daha çok babama benziyorum, harala gürele yaşayabilen, çok hızlı yaşamayı seven ama sonra kendi kaçış noktaları olan bir insanım. 90’larda benim bütün hafta sonlarım çiftlikte geçti, Gebze’de. 

 

 

İrem’i filmde hep Ulaş’ın gördüğü gibi görüyoruz: Ulaş zaten İrem’i en başından itibaren öyle yüksek bir yere koymuş ki sadece her kalbini kırdığında İrem’i yerin dibine sokuyor. Düzgün bir kadın çıktı. Çünkü Tunç Şahin ve Sarp Apak da benim yani kadının yanındaydı. Üçümüz oturup İrem burada çok haklı diye tartıştık hep. Ayrıca kadın-erkek değil de insan hikayesi bu. Hepimiz böyle şeyler yaşadık. İrem nasıl bir kadın derseniz, her erkeğin hayatında kalbini kıran ve unutamadığı bir kadın vardır ya, işte ben oydum! Yani İrem. 

 

 

Filmle ilgili çıkan haberlerin en “acayip”i bize özgü: “Öpüşme sahnesi sosyal medyada ses getirdi.” Siz de sosyal medya toplum sayılır mı yazmışsınız.

 

Senaryoda sevişirler yazıyor. Tabii ki de sevişecekler, birbirine âşık iki genç. Ama önemli olan bunu yönetmenin nasıl gösterdiği. Ve Tunç Şahin bunu o kadar güzel çekti ki içim çok rahat. Ben bu cesarete sahibim ve yönetmenim bu cesareti en sinematografik şekilde kullanıyor, budur sinema. Fragman çıkıyor, izleyince gözlerin doluyor, sonra gazeteye bakıyorsun öpüştü, sevişti. Bir de bu benim özgeçmişimden çıkılarak yapılıyor.